نحوه برخورد با کودکان بی‌ادب و لوس

 

!

اگر کودک دلبندتان برای رسیدن به خواسته هایش سلاحی به نام گریه و جیغ دارد،

 اگر نسبت به شما و سایر بزرگ ترها بداخلاق یا بی ادب می شود،

اگر خودش را بالاتر از همسالانش می داند و می خواهد در مرکز توجهات باشد

یا با دیدن هر چیز جدیدی آن را طلب می کند،

 باید بگوییم شما دارای یک کودک لوس و ننر هستید که با وجود سن کم و جثه ریزش می تواند با سلاحی همچون اصرار کردن یا گریه و قهر کردن بر چاردیواری خانه حکومت کند!

 

خوشبختانه هیچ کودکی از بدو تولد لوس به دنیا نمی آید و این ویژگی رفتاری، ارتباط مستقیم با نوع تربیت والدین دارد.

 تا زمانی که والدین شیوه فرزندپروری خود را اصلاح نکنند کودکان راهی جز لوس شدن ندارند. نیازی به یادآوری نیست که از نظر کودک، پدر و مادر خوب، پدر و مادری است که اجازه می دهد کودکش هر چه می خواهد بکند، به همه چیز دست بزند، هیچ کس سد راه او نشود و ضمنا تمام خواسته های او را برآورده کند

 پس اگر بخواهید دل به دل کودک عزیزتان بدهید باید در انتظار روزهایی باشید که همین کودک معصوم و دلبند، قبل از هر کسی در مخالفت با خود شما قد علم کند.

 

 

 

شاید بپرسید این یادگیری از چه سنی آغاز می شود و کودکان تا چه مدت آزادند لوس و ننر باشند!؟

 پاسخ این است که تا شش ماهگی با خیال راحت او را در آغوش بگیرید و راه ببرید. هر وقت دلتان خواست او را ببوسید. اگر دلش شیر می خواست به او شیر بدهید و بگذارید پادشاه خانه شما باشد، چرا که او تا شش ماهگی خود را جزئی از وجود شما می داند، پس نگران بغلی شدن یا زیاد شیر خوردنش نباشید.

 از شش ماهگی به بعد نوزاد کم کم می فهمد از مادرش جداست و به همین دلیل هم کودکان در این زمان نگران جدایی از مادرشان می شوند.

 روان شناسان پیشنهاد می کنند تا یک سالگی، کودکتان را زیاد در آغوش بگیرید تا احساس امنیت بیشتری کند، اما کم کم او را وارد برنامه ای کنید که خودتان ریخته اید مثلا هر روز در ساعات مشخصی با او بیشتر بازی کنید یا در زمان های مشخصی به او غذا دهید یا او را بخوابانید؛ اما از یک سالگی به بعد برنامه ها را جدی تر کنید.

 شما باید به گونه ای رفتار کنید که فرزندتان با مسئولیت و مستقل بار بیاید.

 

 

 

محبت کنید ولی قاطع​ باشید:

 بسیاری از والدین گمان می کنند قاطع بودن یعنی پرخاشگر بودن در حالی که قاطع بودن به معنای پیروی از اصول و قوانینی است که برای فرزند خود وضع کرده اید مثل ساعت خواب یا ساعت تلویزیون نگاه کردنش.

 

 

کارهای خوبش را تشویق کنید:

 به محض انجام دادن یک کار خوب، او را تشویق کنید. تشویق ها گاهی کلامی اند، همچون «آفرین، خیلی خوب انجامش دادی، کارت درست بود و...» و گاهی هم خریدن جایزه یا هدیه ای است که کودک دوست دارد، اما به خاطر داشته باشید​ این تشویق ها را بدون فاصله زمانی به کودک بدهید تا بداند پاداشی که دریافت کرده نتیجه کار خوبش بوده است

و مراقب این زنگ خطر هم باشید که مبادا در تشویق کردن کودک، افراط کنید؛ افراط در این زمینه سبب می شود​کودک شما فقط برای به دست آوردن جایزه کار انجام دهد.

 

​ به کودک رشوه ندهید:

 امیرطه پسربچه پنج ساله ای است که در صورت وعده بستنی و شکلات غذایش را کامل می خورد. مادرش می گوید «او هیچ وقت غذایش را خوب نمی خورد. یک بار به او قول دادم اگر غذایش را کامل بخورد برایش شکلات بخرم، اما از آن روز به بعد امیرطه فقط در ازای شکلات یا بستنی غذایش را می خورد» هیچ گاه کودک را در ازای ترک یک عمل بد، تشویق نکنید،

رشوه دادن، عمل بد او را تقویت می کند،

 به جای وعده دادن یا بهتر است بگوییم رشوه دادن، وقتی کودک کارش را خوب انجام داد او را به صورت کلامی تشویق کنید یا گا​هی برایش یک هدیه کوچک بگیرید تا کار خوبش را تکرار کند.

 

 

ـ گریه و داد و فریاد را بی فایده کنید:

 وقتی برای اولین بار​برای دریافت چیزی شروع به گریه و داد و فریاد کرد ، آن وسیله را به او ندهید تا از همان ابتدا بداند ​ شما از گریه او نمی ترسید. اگر از ابتدا در مقابل گریه او مقاومت کنید، یاد می گیرد ​ برای رسیدن به خواسته اش گریه و اصرار بیجا فایده ای ندارد.

 

 

هنگامی که به او «نه» گفتید دیگر حرفتان را عوض نکنید:

 وقتی کودک بداند​ بالاخره به او پاسخ مثبت می دهید بارها با اشکال مختلف درخواستش را تکرار می کند تا سرانجام شما را تسلیم کند. زهرا نیازی کودک چهار ساله ای است که این موضوع را تجربه کرده است. او بارها پس از ساعت ها گریه یا اصرار سرانجام مادر و پدرش را به قدری خسته و کلافه کرده که آنها تن به خواسته اش داده اند. او برای رسیدن به خواسته های غیرمنطقی اش، ساعت ها گریه می کند و خسته هم نمی شود، چراکه می داند گریه های طولانی سرانجام او را به خواسته اش می رساند.

 

 

به او بیاموزید که نیاز با خواسته تفاوت دارد:

 هر بچه ای به یک جفت کفش نیاز دارد، اما نه یک جفت کفش صد هزار تومانی! برای این که خواسته های کودک را در حد نرمال نگه دارید، در خرید کردن بیشتر مراقب باشید.

 اگر شما از آن دسته والدینی هستید که به محض بیرون رفتن برای کودک خرید می کنید، حتما کودک را متوقع بار می آورید. ضمن این که کودکان لباس ها را از روی مدل و رنگشان می پسندند نه از روی مارک و جنسشان. اما گاهی اوقات اصرار والدین بر مارک دار بودن لباس سبب می شود کودکان از همان چهار ​پنج سالگی بدانند چیزی به نام مارک وجود دارد که لباس ها را گران تر می کند و حتما چیز خوبی است!

 

 

 

خانه مادربزرگ جایی برای آزادی:

 مژگان مادری است که برنامه مشخصی برای کودکش تنظیم کرده و فرزندش هم معمولا در اجرای این برنامه منظم است. او می گوید «تا وقتی در خانه خودمان هستیم پسرم حرفم را گوش می دهد و مشکلی نداریم، اما برای رفتن به خانه پدرو مادرم حسابی لحظه شماری می کند، چرا که به محض ورود انگار به خانه ای بی قانون برای بازیگوشی قدم گذاشته است و هیچ تذکری او را محدود نمی کند! اگر من هم بخواهم تنبیه اش کنم مادر و پدرم می گویند بگذار راحت باشد!»

 در این مواقع بهتر است قبل از مهمانی رفتن با فرزندتان درباره رفتارش صحبت کنید و با او قرار و مداری بگذارید که در صورت بدرفتاری و شیطنت، ممکن است خانه مادربزرگ را ترک کنید یا هر کار دیگری که فکر می کنید برای او تنبیه محسوب می شود.

 

 

 

 

 
اجتماعی شدن فرآیندی است که در آن کودکان از طریق آن معیارها، ارزشها و رفتارهای مورد نظر فرهنگ و جامعه خود را می آموزند.

والدین در سالهای اولیه زندگی فرزندانشان، عوامل اصلی اجتماعی شدن آنها به حساب می آیند. والدین با ابراز محبت، ایجاد محدودیت و آزادی برای کودک و سرکوبی رفتار غیر قابل قبول او، سرمشق کودک قرار می گیرند و بدین ترتیب فرآیند اجتماعی شدن صورت می پذیرد.

حال در این میان برخی از والدین فرزندان خود را بیش از حد آزاد می گذارند و به تعبیر عامیانه، شرایط لوس شدن کودک را مهیا می کنند که متاسفانه

هر چند این کودکان در محیط خانه بسیار مورد توجه و عنایت قرار دارند اما در محیطهای اجتماعی و در جمعهای همسالان و .. جز کودکان منفور بوده و همواره دردسر ساز هستند و به مرور موجبات ناراحتی و خجالت والدین را هم ایجاد می کنند.

البته انواعی روشهای تربیتی و انضباطی برای رفتار با یک کودک بی ادب قابل استفاده هستند. چه بخواهید به فرزند خودتان تربیت صحیح بیاموزید؛ چه بخواهید به عنوان مربی یک مهد کودک یا معلم مدرسه کودکان را تربیت  کنید، باید بدانید که مواجه با یک کودک بی ادب و لوس کاری چالش برانگیز است.

 وقتی که آن کودک، فرزند خودتان باشد طبق رای و نظر خودتان روشهای گوناگونی برای تادیب او به کار می برید. اما وقتی کودکی که فرزند خودتان نیست بی ادبی می کند و شما تنها یک نفر از افرادی هستید که می توانید رفتار ناشایست او را متوقف کنید(مثل مربی مهد یا پرستار کودک)

 تکنیک هایی وجود دارد که می تواند به شما کمک کند تا رفتار بی ادبانه کودک را محدود و کنترل کنید و شرایطی مساعدتر برای خودتان و کودک ایجاد کنید:

 

الف. اگر کودک بی ادب فرزند شما نیست

 اگر دسترسی به اولیای او دارید با آنها تماس بگیرید.-1

همیشه بهترین راه این است که بگذارید والدین کودک کار تربیت و تادیب کودک را انجام دهند زیرا این امر می تواند با شرایط خانوادگی آنها هم راستا باشد.

**

 در هر زمانی از تنبیه بدنی و برخورد فیزیکی با چنین کودکی بپرهیزید-2

. پشت دستی زدن یا ضربه ارام به کفل کودکان، ممکن است تنبیه متداولی در روند تربیتی یک کودک در منزلشان نباشد و هم از نظر احساس به آنها لطمه وارد کند. بعلاوه آسیب زدن به کودک راههایی قانونی برای پدر و مادر کودک مذکور برای مقابله با شما ایجاد می کند که می توان منجر به از دست دادن کار شما گردد.

 زمانی که کودک مشغول انجام کار غلط خود است برای او توضیح دهید که این رفتار او پذیرفتنی نیست

 ممکن است به همین سادگی کودک نداند که در یک مکانی خاص یا زمانی خاص چه چیزی قابل انجام هست یا نیست و تنها یک تذکر شفاهی برای تغییر رفتار کودک کافی باشد. برای او شرح دهید که چه انتظاری از او دارید تا کودک بداند که چطور رفتار کند. به عنوان مثال، اگر کودکی به طور مرتب گفتگوهای موقع شام را قطع می کند به او بگویید که قطع کردن کلام دیگران بی ادبی است ضمنا به او بگویید که او باید صبر کند تا صحبت آن فرد تمام شود بعد حرفش را بزند.

 تنبیهی را مقرر کنید که نتیجه تداوم رفتار بد آنها باشد.

 مثلا از بین رفتن یک رفتار خاص شما نسبت به او، یا گرفتن و محروم شدن از یک اسباب بازی و یا از دست دادن حق یا امتیازی خاص. مثلا اگر شما برای فرزندتان جشن تولد گرفته اید و یک کودک رفتار خارج از نزاکت دارد می توانید به او اخطار دهید که بقیه شرکت کنندگان ممکن است برای یک ربع او را از جمع خود اخراج کنند و او مجبور به ترک جشن شود. برای اینکه این ابزار را موثر کنید لازم است عینا جملات خود را پیگیری کنید تا کودک بفهمد که قضیه کاملا جدی است.

 در تمام لحظات آرام بمانید و با یک لحن صدای طبیعی حرف بزنید.

 کودکان موجوداتی بسیار احساسی هستند و ممکن است در مواقعی که آنچه را می خواهند نتوانند به دست آورند، عصبانی یا ناراحت شوند و یا شروع به جیغ و نعره کنند. لذا مواقعی که کودک را تادیب و تربیت می کنید ممکن است بدتر از قبل با داد و فریاد بی ادبانه واکنش نشان دهد. خونسرد و آرام باشید تا نشان دهید که شما کنترل شرایط را به دست دارید

.

 مواقعی که کودک کار بدی انجام میدهد او را از جمع کودکان دیگر خارج کنید و بگذارید مدتی آرام باشد.

 از او بپرسید چرا اینطور رفتار می کند، گاهی اوقات پشت رفتار یک کودک دلیلی هست که والدین آنرا نمی بینند. کودکی که در یک جشن تولد شرکت کرده ممکن است برای کیک، احساس نگرانی و دلواپسی داشته باشد لذا کیک بقیه بچه ها را بر میدارد یا ناخنک می زند و باعث ایجاد ناراحتی در کودکان دیگر می شود. بهترین راه کمک کردن به این کودک دادن مقداری دیگر کیک به اوست تا به آرامش برسد.

 برای پرت کردن حواس این دست بچه ها یک بازی یا فعالیت شاد را شروع کنید و آنها را مشغول کنید.

 گاهی رفتار بد بچه ها به دلیل خستگی و کسالت آمیخته با کنجکاوی است. مشغول کردن ذهن و دستهای یک کودک با یک بازی می تواند او را از وضعیت ایجاد دردسر خارج کند.


ب. اگر کودک بی ادب فرزند خودتان است:

 از سنین اولیه قوانین اساسی و انتظارات خود را از کودک پی ریزی و مقرر کنید

 

 اگر برای رفتارهای بد کودک اجرای پیامدها بلافاصله بعد از ارتکاب عمل نادرست رخ ندهد و کودک این فرصت را داشته باشد که چندین بار عمل بدش را تکرار کرده باشد،  احتمال کمی وجود دارد که کودک قوانین شما را اجرا کند.

 

وقتی که برای کودکتان تنبیهی در نظر می گیرید نسبت به آن محکم و استوار باشید.

 

 اطمینان کسب کنید که نوع مجازات و تنبیه شما سازگاری وتناظر لازم با نوع رفتار بی ادبانه کودک را دارد و بعد از آنکه چند بار به او اخطار داده اید به فکر اجرای تنبیه افتاده اید

 

 

درست زمانی که رفتار بد از کودک سر می زند با آن برخورد کنید

.

 اجازه دادن به کودک به انجام کار بی ادبانه و تنبیه او پس از ساعتها و یا روزها چاره اندیشی باعث می شود که آنها نتوانند وابستگی بین تنبیه و کار بدشان را به درستی تشخیص دهند.

کودک را به خاطر رفتارهایی که بی ادبانه و یا لوس بازی نیست تشویق کنید.

 

 اگر او مرتبا فقط به خاطر کارهای بدش تنبیه شود ممکن است شما را به عنوان کسی که همیشه عمل او را تصدیق نمی کند به ذهن بسپارد. به طور شفاهی و یا با خرید یک هدیه از کارهای خوب او قدردانی کنید تا به او نشان دهید که چه رفتاری ستودنی و مقبول است.

نظرات شما عزیزان:

موضوعات مرتبط: آموزش خانواده، ،
برچسب‌ها: